Eindelijk, Ranomafana National Park!
Blijf op de hoogte en volg Marloes
07 Mei 2013 | Madagascar, Ifanadiana
Hoi allemaal,
Nou ik kan het eindelijk zeggen, ik ben veilig op plaats van bestemming aangekomen! Alhoewel, de reis hierheen was best een avontuur!
Toen ik gisteren wakker werd in het hostel (na heerlijk lang te hebben uitgeslapen) ben ik opzoek gegaan naar een pin automaat. Gelukkig sprak de vrouw van het hostel een beetje engels dus die kon mij goed opweg helpen. Helaas kun je hier bij de pinautomaten maar een gering bedrag krijgen dus ik zal helaas vaak nog eens terug moeten wil ik mijn benodigde totaalbedrag bij elkaar krijgen.
Weer bij het hostel aangekomen was het ondertussen half 12. En toen begon de zoektocht naar een juist vervoermiddel om mij naar het zuiden te brengen. Er werd een taxi chauffeur bij gehaald die mij naar het busstation kon brengen. Eerst was er nog een optie dat hij mij zelf helemaal naar het zuiden bracht maar dat ging me 250 dollar kosten en dat leek me dus een beetje veel. Dus wij opweg naar het busstation, in mijn beste Frans en in zijn beste Engels..
Na een kwartiertje sloeg hij ergens af wat mij meer leek op een soort korttenwijk. “Is this the busstation?” Vroeg ik met een beknepen stemmetje.. Oja dat was het zeker zei hij. Gelukkig ging deze aardige man voor mij opzoek naar het juiste busje. Ik mocht ondertussen in de auto blijven wachten waar ik veilig was voor alle mensen die zowat met hun handen door het raam gingen om dingen te verkopen. Na zo’n 10 minuten kwam hij terug met de boodschap dat hij het busje had gevonden maar deze vertrok pas vanaf 4 uur vanmiddag. Beleefd droeg hij mijn tas ernaar toe waar ik mijn “ticket” betaalde. En toen begon het wachten.. 4 uur lang ben ik maar in het busje gebleven om mijn bagage een beetje in de gate tehouden, vriendelijk verkoop verzoeken afwijzend. Ondertussen werd het dak van het busje aardig volgeladne met goederen. Toen we dan echt gingen vertrekken (het was ondertussen natuurlijk 5 uur) werden we allemaal op volgorde in de bus gezet. Omdat ik niet naar het eindpunt moest, maar ergens onderweg moest uitstappen, mocht ik bij de deur bij het raam.
De trip begon heel plezant, het begon al een beetje te schemeren en daardoor kon ik de mooie zonsondergang boven Antananarivo bekijken. En de sterren verschenen ook een voor een. Al gauw had ik mijn buddy sterrenbeeld Orion gevonden!
Aangezien ik uitging dat deze trip 5 uur zou duren begon ik een beetje benauwd te worden toen we deze tijd ruim verstreken. Na verschillende stops en kilometers afgelegd te hebben was er nog steeds geen teken van het Ranomafana National Park en ik begon erg slaperig te worden. Verschillende keren ben ik in slaap gevallen, wat erg moeilijk is als je naast een gezinnetje zit met een jongetje van 1 jaar.. Ik kon gelukkig aan de stand van de sterren een beetje bijhouden welke richting we opreden en eindelijk om ongeveer 2 uur snachts (!) maakte we dan de afslag waar ik al die tijd op zat te wachten.. Toen we 2 uur later dan echt bij Centre ValBio waren aangekomen had ik een trip van 11 uur achter de rug en was ik helemaal gebroken. Gelukkig was er nog iemand die daar de wacht hield en bracht mij snel naar een kamer. Daar ben ik na het bed te hebben opgemaakt gelijk in slaap gevallen!
Ik baal ervan dat mijn Frans niet beter is, want dan had ik me niet zo’n zorgen hoeven te maken of we er al bijna waren of niet. Op een gegeven moment dacht ik dat we er al voorbij waren en dat we nu naar het eindpunt zouden rijden. Mijn bezorgdheid was allang weggebt en ik had me erbij neergelegd dat het nog een dag extra terug reizen zou worden. Maar uiteindelijk was het dus allemaal een afstandinschattings fout van mij.
Dus toen ik laat in de morgen wakker werd vandaag, nog steeds geen teken van leven gevonden hier, ben ik maar snel gaan douchen en rondlopen om te kijken waar iedereen was. Daar ontmoette ik 2 mannen die een beetje de leiding hadden en die me vertelde dat het bijna lunchtijd was. Daar was ik wel aan toe, aagezien mijn laatste gewone maaltijd zondagmiddag in het vliegtuig was..
Tijdens de lunch heb ik, godzijdank, 2 amerikanen ontmoet. Waardoor ik eindelijk een heel gesprek kon voeren! Nu zit ik momenteel in het kantoorgedeelte van het wifi netwerk gebruik te maken en straks heb ik een gesprekje over wat ik allemaal ga doen hier.
Opzich ben ik nog steeds wel uitgeput, want zo lang heb ik niet geslapen, en ik ben blij om vanmiddag een beetje bij te komen.
Dit verhaal word toch al erg lang maar ik wil nog graag even de omgeving beschrijven als jullie dat nog leuk vinden. Ik werd wakker van het geluid van water vlak bij mijn raam. Ik heb blijkbaar weer een waterval in mijn achtertuin! Daar werd ik erg blij van. Toen ik een beetje ging rondkijken zag ik nu dan eindelijk bomen om meheen, want die had ik tijdens de trip erg gemist hier op de heuvels. Er zijn niet echt echte bergen, denk eerder een beetje aan de vogezen. Het onderzoekcentrum is echt ongeloofelijk luxe! Een heel modern gebouw met veel faciliteiten. Tot nu toe zit ik dacht ik alleen op mijn verdieping, maar er komen de volgende maand nog mensen bij. Ik ben erg blij met mijn houvast hier, een jongeman die hier elke dinsdag en donderdag is en die mij het een en ander heeft uigelegd. Het water uit de kraan kan je hier dus gewoon drinken! Helaas is het internet overdag alleen voor werk bedoeld, maar vanaf 7 uur in de avond mag het ook prive. Er lopen hier heel veel mensen rond, ook locale studenten. Maar volgens mij overnachten er maar weinig mensen hier. Het eten is werkelijk geweldig. Volgens mij krijg ik 3 x per dag een maaltijd. Gelukkig vegetarisch en met een toetje! Ik moet alleen even wennen aan het idee zo uitgebreid te eten voor de lunch. Ben benieuwd wat het diner brengt!
Het uitzicht vanaf het gebouw is werkelijk schitterend! En ik kan niet wachten om meer te zien van de omgeving. Maar eerst eventjes goed tot rust komen en alles organiseren. Ik ben beniewd naar vanmiddag! Hopelijk kan ik vanavond wat foto’s plaatsen zodat jullie een beter beeld erbij hebben. Ik zal vast nog veel dingen zijn vergeten te beschrijven, maar die komen vast nog wel. Voor nu vind ik het wel eventjes genoeg!
Tot snel en veel liefs, Marloes
Nou ik kan het eindelijk zeggen, ik ben veilig op plaats van bestemming aangekomen! Alhoewel, de reis hierheen was best een avontuur!
Toen ik gisteren wakker werd in het hostel (na heerlijk lang te hebben uitgeslapen) ben ik opzoek gegaan naar een pin automaat. Gelukkig sprak de vrouw van het hostel een beetje engels dus die kon mij goed opweg helpen. Helaas kun je hier bij de pinautomaten maar een gering bedrag krijgen dus ik zal helaas vaak nog eens terug moeten wil ik mijn benodigde totaalbedrag bij elkaar krijgen.
Weer bij het hostel aangekomen was het ondertussen half 12. En toen begon de zoektocht naar een juist vervoermiddel om mij naar het zuiden te brengen. Er werd een taxi chauffeur bij gehaald die mij naar het busstation kon brengen. Eerst was er nog een optie dat hij mij zelf helemaal naar het zuiden bracht maar dat ging me 250 dollar kosten en dat leek me dus een beetje veel. Dus wij opweg naar het busstation, in mijn beste Frans en in zijn beste Engels..
Na een kwartiertje sloeg hij ergens af wat mij meer leek op een soort korttenwijk. “Is this the busstation?” Vroeg ik met een beknepen stemmetje.. Oja dat was het zeker zei hij. Gelukkig ging deze aardige man voor mij opzoek naar het juiste busje. Ik mocht ondertussen in de auto blijven wachten waar ik veilig was voor alle mensen die zowat met hun handen door het raam gingen om dingen te verkopen. Na zo’n 10 minuten kwam hij terug met de boodschap dat hij het busje had gevonden maar deze vertrok pas vanaf 4 uur vanmiddag. Beleefd droeg hij mijn tas ernaar toe waar ik mijn “ticket” betaalde. En toen begon het wachten.. 4 uur lang ben ik maar in het busje gebleven om mijn bagage een beetje in de gate tehouden, vriendelijk verkoop verzoeken afwijzend. Ondertussen werd het dak van het busje aardig volgeladne met goederen. Toen we dan echt gingen vertrekken (het was ondertussen natuurlijk 5 uur) werden we allemaal op volgorde in de bus gezet. Omdat ik niet naar het eindpunt moest, maar ergens onderweg moest uitstappen, mocht ik bij de deur bij het raam.
De trip begon heel plezant, het begon al een beetje te schemeren en daardoor kon ik de mooie zonsondergang boven Antananarivo bekijken. En de sterren verschenen ook een voor een. Al gauw had ik mijn buddy sterrenbeeld Orion gevonden!
Aangezien ik uitging dat deze trip 5 uur zou duren begon ik een beetje benauwd te worden toen we deze tijd ruim verstreken. Na verschillende stops en kilometers afgelegd te hebben was er nog steeds geen teken van het Ranomafana National Park en ik begon erg slaperig te worden. Verschillende keren ben ik in slaap gevallen, wat erg moeilijk is als je naast een gezinnetje zit met een jongetje van 1 jaar.. Ik kon gelukkig aan de stand van de sterren een beetje bijhouden welke richting we opreden en eindelijk om ongeveer 2 uur snachts (!) maakte we dan de afslag waar ik al die tijd op zat te wachten.. Toen we 2 uur later dan echt bij Centre ValBio waren aangekomen had ik een trip van 11 uur achter de rug en was ik helemaal gebroken. Gelukkig was er nog iemand die daar de wacht hield en bracht mij snel naar een kamer. Daar ben ik na het bed te hebben opgemaakt gelijk in slaap gevallen!
Ik baal ervan dat mijn Frans niet beter is, want dan had ik me niet zo’n zorgen hoeven te maken of we er al bijna waren of niet. Op een gegeven moment dacht ik dat we er al voorbij waren en dat we nu naar het eindpunt zouden rijden. Mijn bezorgdheid was allang weggebt en ik had me erbij neergelegd dat het nog een dag extra terug reizen zou worden. Maar uiteindelijk was het dus allemaal een afstandinschattings fout van mij.
Dus toen ik laat in de morgen wakker werd vandaag, nog steeds geen teken van leven gevonden hier, ben ik maar snel gaan douchen en rondlopen om te kijken waar iedereen was. Daar ontmoette ik 2 mannen die een beetje de leiding hadden en die me vertelde dat het bijna lunchtijd was. Daar was ik wel aan toe, aagezien mijn laatste gewone maaltijd zondagmiddag in het vliegtuig was..
Tijdens de lunch heb ik, godzijdank, 2 amerikanen ontmoet. Waardoor ik eindelijk een heel gesprek kon voeren! Nu zit ik momenteel in het kantoorgedeelte van het wifi netwerk gebruik te maken en straks heb ik een gesprekje over wat ik allemaal ga doen hier.
Opzich ben ik nog steeds wel uitgeput, want zo lang heb ik niet geslapen, en ik ben blij om vanmiddag een beetje bij te komen.
Dit verhaal word toch al erg lang maar ik wil nog graag even de omgeving beschrijven als jullie dat nog leuk vinden. Ik werd wakker van het geluid van water vlak bij mijn raam. Ik heb blijkbaar weer een waterval in mijn achtertuin! Daar werd ik erg blij van. Toen ik een beetje ging rondkijken zag ik nu dan eindelijk bomen om meheen, want die had ik tijdens de trip erg gemist hier op de heuvels. Er zijn niet echt echte bergen, denk eerder een beetje aan de vogezen. Het onderzoekcentrum is echt ongeloofelijk luxe! Een heel modern gebouw met veel faciliteiten. Tot nu toe zit ik dacht ik alleen op mijn verdieping, maar er komen de volgende maand nog mensen bij. Ik ben erg blij met mijn houvast hier, een jongeman die hier elke dinsdag en donderdag is en die mij het een en ander heeft uigelegd. Het water uit de kraan kan je hier dus gewoon drinken! Helaas is het internet overdag alleen voor werk bedoeld, maar vanaf 7 uur in de avond mag het ook prive. Er lopen hier heel veel mensen rond, ook locale studenten. Maar volgens mij overnachten er maar weinig mensen hier. Het eten is werkelijk geweldig. Volgens mij krijg ik 3 x per dag een maaltijd. Gelukkig vegetarisch en met een toetje! Ik moet alleen even wennen aan het idee zo uitgebreid te eten voor de lunch. Ben benieuwd wat het diner brengt!
Het uitzicht vanaf het gebouw is werkelijk schitterend! En ik kan niet wachten om meer te zien van de omgeving. Maar eerst eventjes goed tot rust komen en alles organiseren. Ik ben beniewd naar vanmiddag! Hopelijk kan ik vanavond wat foto’s plaatsen zodat jullie een beter beeld erbij hebben. Ik zal vast nog veel dingen zijn vergeten te beschrijven, maar die komen vast nog wel. Voor nu vind ik het wel eventjes genoeg!
Tot snel en veel liefs, Marloes
-
07 Mei 2013 - 13:03
Suzanne Kroon:
Hey Marloes,
Klinkt goed dat uitzicht. Inderdaad fijn dat er ook Engels sprekende mensen zijn. Frans blijft een moeilijke taal. Heel veel plezier nog daar en succes met je opdracht.
Groetjes -
07 Mei 2013 - 14:17
Annemiek:
tjonge Marloes, dit noem ik echt een avontuur!! Ik voelde de spanning gewoon............zo van: Hoe gaat dit aflopen, maar gelukkig 't is een happy end geworden, pfff!
En nu tot rust komen en genieten!
liefs -
07 Mei 2013 - 16:05
Je Zusje:
heee lieve zus,
wat een verhaal zeg!
Ik krijg nu net pas een mailtje binnen met dit verhaal dus het was wel even spannend om niks van je te horen! volgens mij doet je sms het ook niet hihi.
Ik heb net mama en papa gebeld in luxemburg, je krijgt een dikke kus van ze!
ik begrijp nu ook dat je dan waarschijnlijk pas na 7 uur (voor mij 6 uur) kan skypen. ik laat
Skype aan en zie je wel verschijnen!
Gaaf hoe je de plek beschrijft klinkt echt mooi!
dikke knuffel
je zusje -
07 Mei 2013 - 16:27
Steven:
He marloes
fijn dat we weten dat je goed bent aangekomen!
blijf het toch maar knap vinden om in je eentje die kant op te gaan!
x Steven -
07 Mei 2013 - 18:30
Nel:
Wat een fantastisch avontuur! Maar wat zal je naar gevoeld hebben in die bus. Echt stoer dat je dit allemaal alleen ondernomen heb. Klasse!!! Maar nu ben je er eindelijk en gelukkig valt de accommodatie erg mee. En nu maar genieten........Groetjes -
08 Mei 2013 - 13:02
Els En Gertjan:
Jemig, als jij nog niet volwassen was, dan ben jij dat nu in een nacht wel geworden. Voor en tijdens die rit moet jouw geest toch op topvermogen gedraaid hebben. Je hebt het gewoon volgehouden en je beschrijft alles ook nog als in een roman. Heerlijk om te lezen, ook al was het voor jou helemaal niet fijn. We zijn blij dat je veilig aangekomen bent en dat je nu echt kunt gaan beginnen. Rust goed uit en we zijn benieuwd naar de foto's. -
08 Mei 2013 - 16:03
Albertha Terpstra:
Ha Marloes,
Het reizen op zich is al een avontuur om te komen op plek van bestemming. De eerste geluiden die je uit, lijken gunstig en hopelijk is dat een goed voorteken voor de rest.
Indien het mogelijk is, neem de tijd voor herstel!
Met warme groet,
Albertha
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
