Data en Waza Waza!
Blijf op de hoogte en volg Marloes
18 Mei 2013 | Madagascar, Ifanadiana
Hoihoi,
Nou schrijf ik toch maar even snel een vervolg op gisteren voordat ik alles weer kwijt ben. Dat merk ik wel snel, ik heb zoveel indrukken dat ik eigenlijk elke dag wel wat zal moeten schrijven om ze allemaal te kunnen vertellen. Maar dat ga ik niet doen hoor, wees gerust.
De afgelopen twee dagen ben ik het veld in geweest, wat erg goed is bevallen. Het viel me wel erg tegen dat er niets is gedaan qua onderhoud aan de plantages, dat betekend dat ik meestal maar 20% van de geplante boompjes terug vind, de rest is helaas overgroeid en dood gegaan.
Donderdag zijn we naar Vohiparara geweest, mijn guide, tecnical assistance, ik en nog een oudere man. Het is wel lachen als je word afgezet met de auto, je afvraagt waar de boompjes zijn en je vriendelijk gewezen word op een 4 meter hoge berm waar je eerst overheen moet klimmen. Ik ben wel blij dat ik achter de rest aan mag kruipen, dat scheelt heel wat geploeter. Het meetwerk ging vrij soepel, alleen stopte ze niet tijdens lunch tijd maar gingen gewoon door. Het duurde gelukkig niet zo lang meer zodat ik eindelijk mijn tanden in mn lunch kon zetten. Ik had er ook koekjes bij gekregen en ik heb er nu al een gewoonte van gemaakt om ze uit te delen aan de rest. Dan maak je toch wat meer contact met ze en dat is wederzijds erg leuk.
In de middag zijn we nog naar een ander gebiedje gelopen om daar op zoek te gaan naar boompjes die ooit zijn gepland. Helaas wist niemand waar precies en hoeveel het er waren, dus na een uurtje zoeken wilde we het bijna opgeven. Maar aangezien we nogal ver door de rijstveldjes al glibberend over de paadjes zijn gekomen vond ik het een beetje zonde van de tijd en moeite. Gelukkig hebben we er uiteindelijk nog 17 kunnen vinden, wat ons zo’n 3 uur kostte omdat ze tussen de 3 meter hoge Guave struiken staan en dat is geen pretje om doorheen te komen. Mijn humeur was dus behoorlijk gezakt aan het einde en ik was blij dat we terug konden. Maar onze gids had niet tegen de chauffeur gezegt dat we ook naar het andere gebied zouden gaan dus we zagen de auto vlak voor onze neus voorbij rijden. Na een uurtje wachten ging iemand maar terug lopen om hem op te halen. Ondertussen stonden we te wachten aan de weg bij een paar huisjes en ik moet zeggen dat is een hele ervaring voor een blonde buitenlandse. Ik had mijn haren even losgedaan omdat die vol takjes zaten en dat bleek dus geen goed idee te zijn, want ik werd een uur lang aangestaard, nagewezen en ik iedereen praate gewoon over me om daarna te lachen. Eerst is het grappig, maar na een tijdje ben je het helemaal zat! Voorals als je door de velden loopt en alle kinderen rennen met je mee om je na te wijzen en Waza Waza! te schreeuwen (dat betekend vreemdeling). Ik denk dat de kinderen in Nederland toch beter worden opgevoed.
Ik stond trouwens een beetje te staan en opeens leek het net alsof ik een stomp op mijn arm kreeg, bleek er dus zo’n grote sprinkhaan van 10 cm mij voor een plant te hebben aangezien. Echt grote beesten zijn het van zo dichtbij en ze grijpen zich veneinig aan je vast!
Maar goed, eindelijk thuisgekomen en ontsnapt te zijn aan alle aandacht, ben ik gelijk de data maar gaan invoeren zodat ik dat al had gehad voor het avondeten. Ik had die avond nog steeds erg veel energie, het is wonderbaarlijk hoe goed je je voeld na een dag veldwerk! Ik was zo ongelooflijk moe altijd als ik een dag niets had gedaan hier maar vanaf nu gaat daar verandering in komen.
Goed, gisteren gingen we naar Keliliana, een dorpje meer naar het oosten. Ik zou eerst misschien helemaal meegaan naar Manakara, een dorpje aan de kust, om ergens te worden gedropt in de middle of nowhere helemaal alleen een hele dag boompjes te meten waarvan ik zelf niet eens weet waar ze staan. Dat leek me niet zo’n goed idee, en het is ook niet helemaal relevant voor mijn onderzoek, want ik hou het graag bij het National Park.
Dus Keliliana werd het, dit keer alleen met mijn gids Lucien, die helaas maar 5 woorden engels kent. Maar aangezien we al 2 keer eerder met elkaar hadden gewerkt verliep het vrij vlot. We stopte eerst langs een plantage stukje langs de weg, waar ik flink verbrand ben door de zon die 10 minuutjes door de wolken brak. Smiddags zijn we nog verder naar het dorp gegaan om achter een schooltje nog te gaan meten. Natuurlijk was de school net uit dus ik stond weer tussen de starende kinderen (Waza Waza!). Ik heb gewoon vriendelijk in het Nederlands teruggezegt: dag vervelende kindertjes. Ze kunnnen het toch niet verstaan haha!
Van de 400 bomen die daar ooit zijn gepland konden we er maar 56 terug vinden.. Dat viel wel een beetje tegen en de hellingshoek van de slope was bijna 50 graden, dat viel ook niet erg mee. Maar uiteindelijk waren we toch redelijk optijd klaar en liepen terug om op de auto te gaan wachten. Daar ontmoette ik de 6de nederlander van ValBio die voor 2,5 week op een berg had gekampeerd. Alleen hadden ik geen idee wie hij was. We hebben dus eerst 5 minuten in het engels staan praten tot ik aan zijn accent hoorde dat hij eigenlijk niet engels was. Ik vroeg where are you from. Hij zei: The Netherlands. Dus ik zei: nou dan kunnen we net zo goed Nederlands praten:p Stomverbaast allebei, blijkt hij dus de vriend van Tara te zijn waar ik al 1,5 week opschiet in ValBio. Dus dat was wel even lachen. Hij doet een onderzoek naar kikkers en kameleons, dus daar hadden we wel een klik in.
De bus kwam (natuurlijk) een uur later en thuis gearriveerd gelijk weer data gaan verwerken. Ik verbaas me over de hoeveelheid werk die ik al heb gedaan. Ik begin echt super gemotiveerd te worden en daar ben ik erg blij om. Gisteravond hebben we heerlijk lang zitten kletsen buiten met kamp Holland (die andere jongen, Jono, had nogal veel verhalen uit de jungle meegenomen over de oempaloempas en de beschermers) en uiteindelijk wel om kwart over 11 gaan slapen! Jaja!
Nu hebben we lekker weekend, vanochtend heerlijk wat langer uitgeslapen, wel tot kwart voor 8! Het voelt nu ook wel echt verdiend na een paar dagen werk om weekend te hebben. Daar had ik vorige week meer moeite mee omdat ik nog niets had gedaan. Iris slaapt nu bij mij op de kamer, wat erg gezellig is. De hele beneden verdieping zit nu vol met kinderen.. Dat is wat minder maar als het goed is blijven ze niet al te lang hier. Ik heb het ondertussen wel een beetje gehad met kinderen haha, je kunt zelfs niet even lekker rustig in je eentje op een muurtje zitten of ze komen al naast je zitten om je dan maar aan te staren :p
Na een wasje te hebben gedaan, dat nu heerlijk in de zon te drogen hangt, een heerlijk ontbijtje te hebben genuttigd. We gaan zo gezellig met een groepje naar het dorpje en de rest van het weekend heerlijk relaxen. Ik merk dat ik het nu al moeilijk vind om even niet aan mijn werk te zitten. Dus ik heb mezelf andere dingen te doen gegeven, dat lijstje begint nu ook erg te slinken. Ik ben wel erg verbrand in mijn nek dus ik moet me wel goed in gaan smeren hier.
Zo, ik denk dat ik nu alles wel zo’n beetje heb verteld. Er zal vast nog wel meer me te binnen schieten maar dat komt de volgende keer wel!
Viloma! (tot ziens) Liefs,
Marloes
Nou schrijf ik toch maar even snel een vervolg op gisteren voordat ik alles weer kwijt ben. Dat merk ik wel snel, ik heb zoveel indrukken dat ik eigenlijk elke dag wel wat zal moeten schrijven om ze allemaal te kunnen vertellen. Maar dat ga ik niet doen hoor, wees gerust.
De afgelopen twee dagen ben ik het veld in geweest, wat erg goed is bevallen. Het viel me wel erg tegen dat er niets is gedaan qua onderhoud aan de plantages, dat betekend dat ik meestal maar 20% van de geplante boompjes terug vind, de rest is helaas overgroeid en dood gegaan.
Donderdag zijn we naar Vohiparara geweest, mijn guide, tecnical assistance, ik en nog een oudere man. Het is wel lachen als je word afgezet met de auto, je afvraagt waar de boompjes zijn en je vriendelijk gewezen word op een 4 meter hoge berm waar je eerst overheen moet klimmen. Ik ben wel blij dat ik achter de rest aan mag kruipen, dat scheelt heel wat geploeter. Het meetwerk ging vrij soepel, alleen stopte ze niet tijdens lunch tijd maar gingen gewoon door. Het duurde gelukkig niet zo lang meer zodat ik eindelijk mijn tanden in mn lunch kon zetten. Ik had er ook koekjes bij gekregen en ik heb er nu al een gewoonte van gemaakt om ze uit te delen aan de rest. Dan maak je toch wat meer contact met ze en dat is wederzijds erg leuk.
In de middag zijn we nog naar een ander gebiedje gelopen om daar op zoek te gaan naar boompjes die ooit zijn gepland. Helaas wist niemand waar precies en hoeveel het er waren, dus na een uurtje zoeken wilde we het bijna opgeven. Maar aangezien we nogal ver door de rijstveldjes al glibberend over de paadjes zijn gekomen vond ik het een beetje zonde van de tijd en moeite. Gelukkig hebben we er uiteindelijk nog 17 kunnen vinden, wat ons zo’n 3 uur kostte omdat ze tussen de 3 meter hoge Guave struiken staan en dat is geen pretje om doorheen te komen. Mijn humeur was dus behoorlijk gezakt aan het einde en ik was blij dat we terug konden. Maar onze gids had niet tegen de chauffeur gezegt dat we ook naar het andere gebied zouden gaan dus we zagen de auto vlak voor onze neus voorbij rijden. Na een uurtje wachten ging iemand maar terug lopen om hem op te halen. Ondertussen stonden we te wachten aan de weg bij een paar huisjes en ik moet zeggen dat is een hele ervaring voor een blonde buitenlandse. Ik had mijn haren even losgedaan omdat die vol takjes zaten en dat bleek dus geen goed idee te zijn, want ik werd een uur lang aangestaard, nagewezen en ik iedereen praate gewoon over me om daarna te lachen. Eerst is het grappig, maar na een tijdje ben je het helemaal zat! Voorals als je door de velden loopt en alle kinderen rennen met je mee om je na te wijzen en Waza Waza! te schreeuwen (dat betekend vreemdeling). Ik denk dat de kinderen in Nederland toch beter worden opgevoed.
Ik stond trouwens een beetje te staan en opeens leek het net alsof ik een stomp op mijn arm kreeg, bleek er dus zo’n grote sprinkhaan van 10 cm mij voor een plant te hebben aangezien. Echt grote beesten zijn het van zo dichtbij en ze grijpen zich veneinig aan je vast!
Maar goed, eindelijk thuisgekomen en ontsnapt te zijn aan alle aandacht, ben ik gelijk de data maar gaan invoeren zodat ik dat al had gehad voor het avondeten. Ik had die avond nog steeds erg veel energie, het is wonderbaarlijk hoe goed je je voeld na een dag veldwerk! Ik was zo ongelooflijk moe altijd als ik een dag niets had gedaan hier maar vanaf nu gaat daar verandering in komen.
Goed, gisteren gingen we naar Keliliana, een dorpje meer naar het oosten. Ik zou eerst misschien helemaal meegaan naar Manakara, een dorpje aan de kust, om ergens te worden gedropt in de middle of nowhere helemaal alleen een hele dag boompjes te meten waarvan ik zelf niet eens weet waar ze staan. Dat leek me niet zo’n goed idee, en het is ook niet helemaal relevant voor mijn onderzoek, want ik hou het graag bij het National Park.
Dus Keliliana werd het, dit keer alleen met mijn gids Lucien, die helaas maar 5 woorden engels kent. Maar aangezien we al 2 keer eerder met elkaar hadden gewerkt verliep het vrij vlot. We stopte eerst langs een plantage stukje langs de weg, waar ik flink verbrand ben door de zon die 10 minuutjes door de wolken brak. Smiddags zijn we nog verder naar het dorp gegaan om achter een schooltje nog te gaan meten. Natuurlijk was de school net uit dus ik stond weer tussen de starende kinderen (Waza Waza!). Ik heb gewoon vriendelijk in het Nederlands teruggezegt: dag vervelende kindertjes. Ze kunnnen het toch niet verstaan haha!
Van de 400 bomen die daar ooit zijn gepland konden we er maar 56 terug vinden.. Dat viel wel een beetje tegen en de hellingshoek van de slope was bijna 50 graden, dat viel ook niet erg mee. Maar uiteindelijk waren we toch redelijk optijd klaar en liepen terug om op de auto te gaan wachten. Daar ontmoette ik de 6de nederlander van ValBio die voor 2,5 week op een berg had gekampeerd. Alleen hadden ik geen idee wie hij was. We hebben dus eerst 5 minuten in het engels staan praten tot ik aan zijn accent hoorde dat hij eigenlijk niet engels was. Ik vroeg where are you from. Hij zei: The Netherlands. Dus ik zei: nou dan kunnen we net zo goed Nederlands praten:p Stomverbaast allebei, blijkt hij dus de vriend van Tara te zijn waar ik al 1,5 week opschiet in ValBio. Dus dat was wel even lachen. Hij doet een onderzoek naar kikkers en kameleons, dus daar hadden we wel een klik in.
De bus kwam (natuurlijk) een uur later en thuis gearriveerd gelijk weer data gaan verwerken. Ik verbaas me over de hoeveelheid werk die ik al heb gedaan. Ik begin echt super gemotiveerd te worden en daar ben ik erg blij om. Gisteravond hebben we heerlijk lang zitten kletsen buiten met kamp Holland (die andere jongen, Jono, had nogal veel verhalen uit de jungle meegenomen over de oempaloempas en de beschermers) en uiteindelijk wel om kwart over 11 gaan slapen! Jaja!
Nu hebben we lekker weekend, vanochtend heerlijk wat langer uitgeslapen, wel tot kwart voor 8! Het voelt nu ook wel echt verdiend na een paar dagen werk om weekend te hebben. Daar had ik vorige week meer moeite mee omdat ik nog niets had gedaan. Iris slaapt nu bij mij op de kamer, wat erg gezellig is. De hele beneden verdieping zit nu vol met kinderen.. Dat is wat minder maar als het goed is blijven ze niet al te lang hier. Ik heb het ondertussen wel een beetje gehad met kinderen haha, je kunt zelfs niet even lekker rustig in je eentje op een muurtje zitten of ze komen al naast je zitten om je dan maar aan te staren :p
Na een wasje te hebben gedaan, dat nu heerlijk in de zon te drogen hangt, een heerlijk ontbijtje te hebben genuttigd. We gaan zo gezellig met een groepje naar het dorpje en de rest van het weekend heerlijk relaxen. Ik merk dat ik het nu al moeilijk vind om even niet aan mijn werk te zitten. Dus ik heb mezelf andere dingen te doen gegeven, dat lijstje begint nu ook erg te slinken. Ik ben wel erg verbrand in mijn nek dus ik moet me wel goed in gaan smeren hier.
Zo, ik denk dat ik nu alles wel zo’n beetje heb verteld. Er zal vast nog wel meer me te binnen schieten maar dat komt de volgende keer wel!
Viloma! (tot ziens) Liefs,
Marloes
-
18 Mei 2013 - 10:32
Papa:
Er groeit een echte onderzoekster uit je als ik zo over je gemotiveerdheid lees. Het mishandelen van kinderen is toegestaan zolang je maar van de lemuren afblijft. Het plantredenment is uitzonderlijk laag zeker als enige vorm van nazorg achterwege blijft en echt wilde natuur is wat moeilijker te doorkruizen dan het grote veld bij ons, Groeten je vader. -
18 Mei 2013 - 10:46
Steven:
dat word dus de eerste tien jaar geen kinderen voor jezelf? :P
maar als ik zo lees ben je goed bezig!
waza waza,
steven -
18 Mei 2013 - 12:33
Jesse:
Hee Marloes,
Wat goed om te lezen dat je het zo enorm naar je zin hebt en zo lekker aan het werken bent!
Heel leuk om al je verhalen te lezen :)
Geniet van je weekend, pak ook gewoon even lekker je rust.
Succes met je onderzoek verder en ik kijk uit naar je volgende blog!
xx -
18 Mei 2013 - 13:05
Mama:
Alweer een fantastisch verhaal,we hebben het druk met lezen. Ik zie het voor me met die kinderen. Maar meestal zijn kinderen erg leuk hoor,ik heb er zelf 2 en een klas vol.Maar oma worden zit er nog niet in denk ik..... Geniet van je weekend,misschien hebben we nog mailcontact,je kaart is onderweg. Dag lieve schat,mamaxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx -
18 Mei 2013 - 13:05
Nel:
Waza, waza, maar ik denk je dat al heel erg ingeburgerd bent. Het lijkt me trouwens heel frustrerend dat er heel veel boompjes niet meer te vinden zijn door het slechte onderhoud. Maar dat is waarschijnlijk heel normaal in die cultuur. En wat die kinderen betreft moet je dit
keer wat minder naar je vader luisteren en wat meer naar je moeder. Maar dat het je irriteert kan ik me heel goed voorstellen! Groeten van Nel -
18 Mei 2013 - 14:35
Marleen:
Hee Marloes,
Alweer een spannend verhaal, je kan er wat van (of ligt het gewoon aan de dingen die je meemaakt :P)
Helaas is het niet zo als je zegt; hier in NL zijn sommige kinderen net zo min opgevoed... jouw mama en in kunnen het weten, hihi! (Bijna klaar!!)
Bijten sprinkhanen?!?! Ik vind het toch elke keer weer zo knap dat je er zo in je eentje op uit trekt.
Veel liefs, Marleen -
19 Mei 2013 - 13:12
Linda:
Leuk om weer te lezen over je belevenissen. Mooi dat je goeie motivatie hebt ( wel vast houden hoor ) :) Wel jammer van de boompjes :(
Groetjes en kusjes je buurmeisje -
21 Mei 2013 - 19:37
Je Zusje En Krullenbol:
Het klinkt echt zielig hoe je elke keer beschrijft hoeveel boompjes er over zijn :s
Maar er is in ieder geval iets blijven staan.
Maar leuk hè kinderen? Haha bel de kinder bestrijding maar zegt mark.
Goedzo dat je even weekend houd en kamp Holland klinkt erg gezellig :)
Knuffel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
