Back in the air with a lot to tell!

Salama (hoi),
Ik leef nog! Het internet is er een paar dagen uitgeweest, dus ik kon helaas niet gelijk vertellen hoe mijn eerste veldwerk dag is verlopen. Het blijkt dus dit keer niet aan de verbinding te liggen, maar ik heb iets gehoord over het niet betaald hebben van rekeningen.. Dat is wel balen, want dan pas merk je hoe veel je er eigenlijk afhankelijk van bent. En het is natuurlijk leuk om sociale contacten mee te onderhouden. Dus hier komt eerst een verhaaltje van een paar dagen geleden. En als ik vanavond nog puf heb dan vertel ik snel meer over de afgelopen dagen!

Maar nu over dinsdag toen ik voor het eerst het veld in ging. Rond kwart voor 9 gingen we uiteindelijk opweg met de auto naar Ambodiaviavy, een klein dorpje met een schooltje waar ergens achter saplings waren gepland vorig jaar. Een aantal mensen moesten toch op die school zijn dus daarom konden we gemakkelijk mee reizen. Na een half uurtje rijden waren we bij het schooltje, en toen begon de tocht naar mijn gebiedje. Aangezien het de hele dag alweer regende waren alle paadjes veranderd in modderstromen. Dus al snel zat ik helemaal onder de rode modder. En natuurlijk als klunzige buitenlander maakt ik ook nog een mooi schuiver. Gelukkig was iedereen erg behulpzaam. Na drie kwartier over kleine paadjes tussen de landbouwgrondjes lopen, waar we ook nog vaak over smalle takken over riviertjes moeste lopen (wat een van mijn pluspunten was als voormalig danseres), kwamen we uiteindelijk op plaats van bestemming. Ik was een beetje te naif geweest om te denken dat de boompjes allemaal in mooie nette rijtjes te zien waren, wat ik nu zo onderhand wel beter moet weten. Want de boompjes waren helemaal niet eens te zien. Ik zag alleen zo’n 3 meter hoog struikgewas.. Het bleek dus dat we daar in moesten om de boompjes te vinden. Gelukkig gingen mijn gidsen voor want die wisten nog waar ze ongeveer gepland waren. Al snel hadden we de eerste gevonden, diep verstopt onder een dikke laag onkruid. De meeste van de boompjes leefde nog, wat me erg verbaasde. Van de ongeveer 50 geplante boompjes hebben we er uiteindelijk 36 kunnen vinden. De rest heeft het niet overleefd of is onvindbaar geworden.

Het was een heel avontuur om door het struikgewas te ploegen. En raad eens wat een van de soorten onkruid was.. Jawel mijn geliefde Braken fern waar ik in Costa Rica zo hardstochtig tegen heb gevochten.. En al snel had ik er net zo’n hekel aan als toen, het vecht gewoon bijna letterlijk tegen je terug! Ondanks dat ging het werk heel vlug, we waren na iets meer dan een uur klaar. En gelukkig maar want ondertussen was het begonnen met regenen. Ik heb twee ongelooflijk lieve Pygmy Mouse lemures gezien! Blijkbaar hadden we ze gestoord in hun slaap want het zijn nachtdiertjes, maar tijdens het ploeteren door het struikgewas hoorde ik opeens wat ritselen. Ik kijk op en ik zie een beestje lopen, eerst dacht ik dat het een muis was. Totdat het op zo’n 20 cm voor mijn gezicht op een takje blijft zitten. Twee grote ogen staarde me aan en ik staarde net zo hard terug. Een zachte oowwwh ontsnapt me en zelfs mijn gidsen zijn onder de indruk dat we de beestjes zagen overdag. Ik was zelfs zo versteld van deze ongelooflijke schattigheid, dat ik natuurlijk veel te laat was met mijn camera te pakken. Hopelijk kom ik er binnenkort nog een paar tegen en anders kun je altijd even googlen naar een plaatje van ze. Ik moest gelijk denken aan het diertje Mort uit de film Madagascar, maar dit schijnt niet het zelfde soort te zijn als die ik zag. Ook al kan ik nu al aardig wat tropische bossen vergelijken met elkaar (en in veel opzichten lijkt het allemaal opelkaar), dit soort diertjes maken het toch weer heel uniek om hier te mogen rondlopen!

Goed, dus na alle data te hebben verzameld ploeterde we terug over de ondertussen nog glibberiger geworden paadjes naar het schooltje. Onderweg zijn we nog langs een paar huisjes gekomen en dan zie je pas echt hoe erg de armoede is in Madagascar. Een stel krakkemige huisjes in de troosteloze regen, daar sta je toch wel even stil van. En dan hoor je iets wat ondanks dit sombere beeld je humeur weer een beetje opvrolijkt. Het gelach van kinderen. Heerlijk om te ontdekken dat zelfs in deze cultuur waar de mensen zo ongelooflijk weinig hebben, dat gelach aanwezig is. Ik werd er best emotioneel van, maar ik kon ook mijn glimlach niet meer van me gezicht krijgen. Vooral toen ik 3 paar oogjes boven een muurtje zag uitkomen. Natuurlijk was ik op dit moment het wezen wat aangestaard werd en ik voelde met net dat Mouse lemuretje die ik even daarvoor zelf had aangestaard.
Bij de school aangekomen waren we 2 uur eerder dan de auto weer zou komen dus we besloten vast door te lopen. Nadat alle kinderen van de school wel honderd keer me gedag hadden geroepen en nagezwaaid liepen we weer terug naar de grotere weg. Daar hebben we een half uurtje overheen gelopen en zijn toen gaan zitten wachten bij een huisje. Helaas hebben we daar nog 2 uur gezeten voor de auto eindelijk kwam. Ondertussen was het echt gaan regenen en het begon ook nog te waaien dus mijn stemming was wel een beetje omgeslagen. Maar na een heerlijke warme douche in het centrum knap je snel weer op.

Na een gezellig avondeten ben ik erg vroeg naar bed gegaan (er was toch geen internet) waar ik werderom natuurlijk weer niet kon slapen. Daardoor heb ik me vanochtend weer goed verslapen wat uiteindelijk niet zo erg was omdat mijn binnenste toch weer aan het protesteren was. Tijdens de lunch heb ik gehoord dat de slapeloosheid ook kan komen door de malariatabletten die ik slik savonds. Ik heb mijne vandaag dus maar tijdens de lunch genomen om het zelfde vanavond te voorkomen.
Ik heb net weer een gesprekje gehad met Eileen en mijn technical team over morgen. Aangezien er geen auto’s uitgaan kunnen we er zelf een mee krijgen. Dat gaf me het idee om gelijk dan maar naar een gebied te gaan met meer bomen, want daar zouden we niet zo snel weer kunnen komen denk ik. We gaan dus morgenochtend richting Vohiparara (heerlijk die namen hier, ik begin er aardig handig in te worden). Vandaag heb ik verder mijn proposal voor ValBio afgemaakt en ga ik zo bezig met de rest van mijn werk. De data van gisteren had ik al gelijk verwerkt dus daar is geen werk meer aan te doen helaas. Ik moet maar goed profiteren van de momenten dat ik gemotiveerd ben, het schijnt snel te kunnen omslaan als het slecht weer is haha. Gelukkig heeft de zon al een aantal keren geschenen vandaag en ook morgen schijnt het weer mooi weer te worden.

Vanavond schijnt er een groep van 14 kinderen in ons gebouw te logeren voor 2 weken. Dat vind ik natuurlijk een geweldig vooruitzicht.. Maar niet heus. Ik ben beniewd hoe het gaat. Oja ik hoorde ook dat volgende week Miss en Mister Madagascar bij ons komen logeren! Jaja en het word nog gefilmd ook nog.
Over een paar weken komt de oprichtster Patricia Wright weer langs voor een paar weken. Dat schijnt ook een hele happening te zijn. Al het personeel vereert haar echt, wat de nodige fronsen bij de rest van de onderzoekers opbrengt. Het lijkt me een zeer interessante dame en leuk om haar in persoon te ontmoeten. Maar dat er speciaal voor haar een rode loper uitgelegd word, kaarsen op tafel komen te staan, onderdanig gedrag word vertoond en verdorie alle spinnen in en rondom het gebouw worden doodgemaakt vind ik toch wel een beetje ver gaan.. Dit zijn alleen dingen die ik heb horen zeggen (alhoewel, dat van die spinnen is echt waar, er liggen overal platte op de grond..) ga ik het toch zelf allemaal zien dan.
Liefs, Marloes

p.s. Pap, zo’n levensstijl als Manana manana in Costa Rica wat je bedoelde heet hier Mora Mora wat letterlijk langzaam langzaam betekend!

Ow en van de sprinkhanen merk ik maar een klein beetje, ze zitten hier wel. Éen avond heb ik er heel veel tegelijk gezien, maar nog niet echt een plaag meegemaakt. Gelukkig maar want dat schijnt geen pretje te zijn heb ik gehoord, als je zo’n hele donkere wolk ziet verschijnen in de verte wat een hele zwerm (en geen kleintjes!) blijkt te zijn. Dan kun je maar beter binnen zitten…