Veldwerk, onstpanning en status

Hoi allemaal,
Ik dacht het word wel weer eens tijd om wat van me te laten horen, het is alweer een tijdje geleden. Ik heb ondertussen alweer aardig wat momentjes mee gemaakt om over te vertellen. Ten eerste is het hier op het moment mega druk. Er is voor een aantal dagen een groep amerikanen aanwezig van het infectie ziekte team (of iets dergelijks) en een paar nieuwe mensen die hier langer blijven. En natuurlijk onze geliefde Dr. Wright is eindelijk gearriveerd wat de boel ook weer behoorlijk op zijn kop zet.

Maar laat ik bij vorige week beginnen om het allemaal een beetje overzichtelijk te houden. We hadden toen de Miss en Mister Madagascar op bezoek met hun gevolg. De volgende verkiezingen vond blijkbaar hier ergens in de buurt plaats en voor een paar nachten verbleven ze bij ons met de nieuwe kandidaten. Dit bleek best wel grappig te zijn want het zijn dus zeer jonge mensen. Ik denk dat uit het busje zo’n 5 jongens stapte (ze zagen eruit als een jaar of 15) en een stuk of 12 meiden, die er iets ouder uitzagen. Maar dat kan ook wel zijn door de manier waarop ze zich kleedde en zich gedroegen. Het is erg lachwekkend om te zien als je zelf net bezweet en helemaal verwilderd terug komt van je veldwerk en je heb opeens 5 meiden in je douchruimte staan die zich allemaal staan op te tutten voor de spiegel. Samen met Tara en een malagasy nurse (die ik net heb leren kennen) hebben we ons een hele avond vermaakt met kijken hoe deze charmante jongedames op torenhoge hakken zich over alle trappen van ruwe stenen bewogen in een poging maar niet te vallen en hun jurkjes niet te kreuken.
Het was goed dat ze maar voor 2 nachten bleven, want het contrast kon gewoon niet groter zijn met de rest van de mensen die hier verblijven.

Op vrijdag kwam de rest van kamp holland weer terug en omdat een van de malagasy studenten snel zou vertrekken zijn we in de middag wat gaan drinken met zn alle bij een klein barretje verderop de heuvel. Dit rustige afscheidsdrankje veranderde uiteindelijk in een spontaan feestje waarbij de gitaar aan te pas kwam en toen het donker werd er binnen verder werd gedanst samen met een groep scholieren die op een soort schoolreisje was. Dit was natuurlijk een heel evenement voor hun en een goede afsluiting om met ons Waza’s gek te dansen. De leraar van de groep kwam ons zelfs bedanken voor de leuke tijd.
En die hadden wij ook gehad want tegen etenstijd gingen we voldaan terug naar ValBio, ik zelfs met kapot gedanste slippers. Voor een paar van ons was het eigenlijk nog lang niet genoeg, dus besloten we met zn 5en die avond nog “op stap” te gaan in Ranomafana. We konden een lift naar beneden krijgen maar de terugweg zouden we moeten lopen. Ook dit was een geslaagd avontuur ondanks dat er maar 1 cafeetje open was en we rond kwart over 10 alweer de berg op gingen. Maar het ging om de gezelligheid, en uiteindelijk om half 12 waren we weer thuis.
Heerlijk uitgeslapen de volgende dag en toen begon een rustig weekend. We zijn zaterdag nog wel even naar Ranomafana geweest voor wat inkopen, dit keer heen gelopen en met de auto terug. Daar nog een paar aanhankelijke verkopers af weten te schudden. Wel gek dat als je gekleed gaat in spijkerbroek je voor toerist word aangezien, maar als je de dag ervoor langs kwam in je jungle tenu laten ze je wel met rust…

Ondertussen was Dr. Wright ook gearriveerd door de weeks. Dit was goed te merken. Het eten was A veel beter geworden in de tijd ervoor en B het heeft er hier nog nooit zo schoon uitgezien. Haar aankomst was met veel poeha en voorstellen wie wat deed. De vrouw zelf deed me alles meevallen, ze ziet er nu wat ouder uit dan op haar boeken maar was wel zeer beleefd. Al snel viel wel te merken dat ze met totaal andere dingen bezig is in haar hoofd. Ze is hier nu voor een paar dagen en heeft zoveel afspraken in een korte tijd dat haar interesse niet veel verder gaan als hoe gaat het met je onderzoek. Maar dat maakt mij op zich niet uit, ik hou er toch niet zo van als mensen continu vragen hoe het er voor staat. Ik ga liever zelf mijn gang. Dat kwam mooi uit want door de aanwezigheid van zoveel mensen kon ik gemakkelijk de aandacht op iemand anders over laten gaan.

Zondagavond arriveerde er veel gasten voor het congres wat maandag en dinsdag hier is geweest. Helaas kregen wij als “gewone” onderzoekers geen uitnodiging om daar bij te zijn.. Dat betekende helaas ook gelijk dat het avondeten zondag echt heel beroerd was, en we apart beneden in het kantoor moesten eten. Het is erg opvallend hoe erg hier onderscheid word gemaakt in wie je bent en wat je doet. Maarja gelukkig was dit maar één avondje. We zijn zelf nog even wat gaan drinken met zn alle maar wel lekker optijd naar bed gegaan.
Maandagavond had ik geluk want ik was als enige “gewone” onderzoeker overgebleven, omdat de rest allemaal weer ging kamperen. Dus ik mocht heerlijk aansluiten bij het eten boven in de eetzaal. Daar heb ik erg van genoten.

Dan zal ik ook maar gelijk even vertellen van het werk dat ik de afgelopen weken heb gedaan. Een “gewone” veldwerk dag voor mij gaat als volgt. Eerst, meestal de dag van te voren, moet ik kijken of er een auto naar een bepaald gebied gaat waar ik mee kan liften met mijn team (2 jongemannen die als gids en assistent meegaan). Vaak gebeurd dit nog op de ochtend zelf omdat het vrij moeilijk is om hier iets vooruit te kunnen plannen. Maar soms moet ik zelf een auto van te voren aanvragen, dit gaat met behulp van een formulier wat me gelukkig wel duidelijk is uitgelegd. Elke ochtend check ik snel bij de logistics manager of het allemaal is gelukt. Dan na snel een ontbijtje gaan we opweg. De auto ritten zijn altijd erg leuk want ik zie vrijveel van de omgeving hier. Soms kom je uit bij een totaal armzalig bijna verlaten dorpje ergens in de middel of knowhere maar soms kom je na een uur rijden opeens bij een flink dorp uit en verbaas je je dat mensen zo afgelegen kunnen leven.

Het veldwerk verloopt vrij soepel, mijn gidsen weten gelukkig de boompjes te vinden en ik noteer alles, omschrijf de omgeving en neem bodemmonsters. Soms zijn we zelfs voor de lunch klaar, dat kan wel eens een probleem zijn als de auto pas weerom 4 uur terug komt. En wat doen je dan in die tussentijd? Juist lekker luieren in het gras. Dat is me al een paar keer overkomen. Je vind maar een paar boompjes terug en de rest van de dag voelt een beetje als verspild aan. Maar soms kan het zijn dat je de hele dag in de hete zon bezig bent. Ik heb tot nu toe al veel verschillende soorten gebieden onderzocht en elke keer ben ik weer verbaast van de diversiteit hier. Soms moet je door de rijstvelden opweg. Dan zie je de gidsen soepel over de smalle paadjes lopen en mij er gliberend en struikelend zo’n 20 meter achteraan uit de bosjes rollen. Soms bedenk je je pas te laat dat je door een riviertje loopt en je schoenen daar niet zo goed tegen bestend zijn… Maar gelukkig droogt het snel als de zon schijnt. Soms kom je opeens een stel koeien tegen en juist waar jij loopt ontsnapt er een en komt met volle vaart op je afrennen. Dan stuiven zowel jij als je gidsen opeens uit elkaar om dekking te zoeken. Heel avontuurlijk hier hoor! Soms zijn de gebieden vlak bij dorpjes waar je eerst bij de scholen toestemming moet vragen om ze te bestuderen. Dat betekend dus weer veel mensen gedag zeggen en handjes schudden en vooral veel gestaar! Dat handen schudden gebeurd hier trouwens gewoon met rechts maar met je linkerhand houd je je rechter onderarm vast. Als een soort van teken dat je beide handen leeg hebt denk ik.

De mensen hier vind ik erg vriendelijk en je went snel aan hun gebruiken. Ik snap nu dat het gestaar niet uit onbeleefdheid is voortbestaan maar uit een soort respectvolle bewondering dat je als vreemdeling naar hun dorpje komt. Dat maakt het gelijk ook een stuk verdraagzamer.
Rijden in auto’s is ook altijd een hele beleving hier, je weet nooit of je de 4WD hebt of het gammele busje dat zowat met ducktape aan elkaar hangt, het is elke keer weer een avontuur.
Een van de dorpjes van vorige week stond bekend om hun pinda oogsten, dus met de hele bus hebben we zak gekocht en op de terugweg zaten we heerlijk tussen de krakende pinda schil geluiden en het gesmakt van elkaar.

De muzieksmaak van de mensen is ook al zo bijzonder. Als we uitgewerkt zijn en op de auto wachten doet een van mijn gidsen altijd de muziek op zijn telefoon aan. Blijkbaar kunnen ze hier niet zo goed tegen de heerlijke stilte waar ik juits van geniet. Het is hier namelijk bijna nooit stil zo vlak naast de waterval, de redelijk drukke weg en al het geklets van mensen.
Maargoed, ik geniet er ook wel weer van als je hun muzieksmaak hoort. 70% van wat ze luisteren is malagasy muziek, wat nog het meeste weg heeft van een soort goedkope kermis muziek maar wel met een lekker dansritme. De rest wat ze luisteren bestaat uit amerikaanse elektronische techno rap muziek en af en toe hoor je wat bekende voorbij komen die je herinneren aan een aantal jaren geleden ergens in een disco. Heel af en toe komen er dingen voorbij als abba en celine dion, maar dat is uitzonderlijk hoor.

Nou ik ben bijna aan het eind gekomen van mijn lijstje met dingen die ik had opgeschreven om over te kunnen schrijven. Ik had maandag nog wel een leuk momentje met kinderen in Ranomafana. We zaten (natuurlijk) weer op vervoer te wachten toen er 2 kindjes, een meisje van een jaar of 7 en een jongetje van 3 naast me gingen zitten. Voorzichtig aftanstend kwamen ze steeds dichterbij en uiteindelijk heb ik meer dan een uur een beetje met ze gespeeld en gecommuniceerd. Ik heb ze toen maar mijn pakje drinken gegeven wat ze gretig aannamen. Na een tijdje kwamen er meer kinderen om ons heen staan dus toen heb ik me een beetje terug getrokken, ik kan denk ik nog steeds niet goed tegen grote groepen kinderen haha. Ik snap nog steeds niet hoe mensen het kunnen uithouden om op een basisschool te werken;) maar respect hoor!

Vandaag ben ik voor het eerst in een gebied geweest waar ze hebben gepland in een secundair bos van eucalyptus en dennenbomen. Het deed me goed om te merken hoe erg ik me daarin thuis vond. Het is heerlijk om na al die kale gebieden die ze keihard proberen her te bebossen een stuk te zien zoals het zou kunnen zijn. Dat motiveert me heel erg in mijn werk om succes te boeken met mijn onderzoek naar invloed factoren op aangeplante gebieden. En dat heb je som wel nodig als je over de kale heuvels hier rijd.

Nou nu houd ik er echt mee op. We gaan lekker met de meiden hier een filmpje kijken vanavond. Morgen en vrijdag heb ik besloten geen veldwerk te doen (ik ga hier namelijk veel te hard door mijn lijst van gebieden heen, straks ben ik al veel te snel klaar!). In plaats daarvan ga ik in de ochtend even een gesprek hebben met Eileen over mijn voortgang. Ze vertrek namelijk zondag weer naar de USA en ik wil voor ze gaat even wat puntjes duidelijk hebben want het zal hier wel gaotisch worden als ze weg is. Verder ga ik smiddags Iris helpen met haar lemuren onderzoek en even lekker het bos in zonder boompjes te meten.
Het is weer een heel verhaal geworden, de tijd vliegt hier voorbij en ik ben eigenlijk continu met dingen bezig. Gelukkig wel allemaal dingen die ik leuk vind om te doen hoor!
Een hele fijne avond gewenst en tot een volgende keer!
Liefs, Marloes