There and back again by Marloes Froling

Dag lieve mensen!
Daar ben ik weer, terug van weggeweest. Het is me gelukt! Deze jongedame is erg trots op haar prestaties van je afgelopen dagen! En dat wil ze natuurlijk graag met jullie delen. Een waarschuwing het kan een erg lang verhaal worden!

Laat ik maar weer bij het begin beginnen, dat werkt meestal het beste he. Het is wel even nadenken af en toe, want je maakt zoveel mee in een week.. Gelukkig heb ik de foto's bij de hand om me af en toe weer even te helpen. Oke,
Voordat we Chirripo gingen beklimmen dinsdag hebben we eerst nog zondag het eerste stukje van de Chirripo trail gewandeld. Ik, Laura en Kat dus. Dat was erg gezellig maar al best zwaar. We gingen via een zij pad weer terug naar cloudbridge. Dat was een goede voorbereiding op het echte werk.
Nou maandagochtend zijn Kat en ik om 5.15 naar beneden gelopen om tickets voor het hostel op de berg te halen. We waren er natuurlijk veel te vroeg, al om 6 uur. Het kantoor ging pas om half 7 open, maar we dachten dat het misschien druk zou zijn. En dan heb je kans dat je net geen ticket kan krijgen. Dit was dus niet het geval, we werden als eerste binnen gelaten en na een kwartiertje stonden we buiten met tickets! En toen begon pas het besef dat we nu ook echt moesten gaan :p
Die maandag verder gebruikt om mn backpack in te pakken, te skypen en spaanse les te volgen! Jaja, ik heb mijn eerste les achter de rug en dat ging best goed. Alleen de terugweg de berg weer op was wat zwaar. Dat kon ik de volgende dag ook wel merken.

Maandag avond hebben we nog gegeten met de hele groep bij Tom en Linda, wat erg gezellig was. En toen vroeg naar bed gegaan want om 5 uur ging de wekker weer. Na de laatste check of je alles hebt, begonnen we aan onze tocht om 6 uur in de morgen.
Het eerste deel hebben door cloudbridge gelopen. Om 8 uur waren we op de weg naar Chirripo. Vanaf daar was alles een nieuwe ervaring omdat ik zover nog niet was geweest.
Na een korte pauze begonnen we vol goede moed aan de grote klim. En wat voor een klim zeg. Het uitzicht werd steeds fantastischer! En je zag het landschap echt veraderen naar mate je hoger kwam. Het merendeel van de bomen daarboven waren gigantische eiken! Met heel veel ephifieten erin. Ik moest me inhouden om niet in een boom te klimmen :p Na de eerste kilometer en een uur later.. zaten we al op 2393 m hoogte. Je begon hier al veel mossen in de bomen te zien, wat een komisch effect had omdat het net leek alsof ze baarden hadden. We wisten dat halverwege de wandeling (op 7 km) een rustplek was om je water te verversen enzow. Deze plek bereikte we om kwart over 10 en op een hoogte van 2519 m. Als je je afvraagt hoe ik die hoogtes zo precies weet, ik heb elke keer een foto genomen van het km paaltje waar ook hoogtes bij geschreven waren. Zo kon ik ook mooi ontdekken hoe lang we over de tocht deden. Onderweg kwamen we ook heel veel borden tegen met spaanse teksten erop. Sommige waren vertaald in het engels, meestal was het een citaat van iemand over de klim of een aanmoedigings spreuk! Erg leuk om te zien wat ze precies zeggen als je ze later vertaald.

Nou na de 7 km waren we dus al over de helft. Maar nu begon het steilste deel van de wandeling. En dat hebben we geweten hoor! Ik was blij dat rond die tijd de wolken ons al inhaalden zodat we niet continue in de zon liepen. Om 12 uur waren we bij het 9 km paaltje! Daar hebben we onze lunch gegeten op 2817 m hoogte. Ons eten bestond trouwens uit veel boterhammen met kaas en avocado. Voor de rest had ik ook een rol maria kaakjes mee (en die hebben me gered!).
Dit keer stond er op het bordje aangegeven dat deze plek Barbas de Viejo heet. Dat betekend old man's beard en dat slaat weer op al die mossen die in de bomen hangen. Super interessant allemaal wat je te weten komt tijdens zo'n wandeling.
Ik moet zeggen dat het op die hoogte al behoorlijk koud werd en na een tijdje te hebben gezeten, heb ik mn trui maar aangedaan :p

Nou rond kwart over 1 bereikte we de 3022 m bij 10 km. Deze plek heet de Las Canuelas (the bamboo).
Om half 2 werd het echt bijzonder want toen bereikte we de boom grens! Dat is zo raar om te zien, plotseling was het mistig en je zag alleen nog maar lage begroeiing. Er waren wel oude stammen maar deze waren dood door de brand die hier jaren geleden is geweest. Het deed me een beetje denken aan de plek in de veluwe in nederland, waar je nu nog steeds de verbrande stammen ziet staan maar ook al de nieuwe vegetatie.
Vanaf die plek liep het pad een beetje op en neer, dus veel zijn we niet gestegen bij 11 en 12 km. Wel bereikte we een top van een bergje in de buurt, op 3200 m. We wisten nu dat we nog 200 m moesten klimmen naar het hostel. En toen zagen we een bekende berg top! Om half 3 maakte ik de eerste foto van wat ik dacht dat berg Chirripo was.. Niet dus bleek later :p

Het pad bleef maar een beetje op de zelfde hooget lopen dus we begonnen ons al een beetje zorgen te maken over de laatste klim. En terecht. Want het bordje met dat het nog 1.5 km is naar het hostel was natuurlijk erg leuk om te lezen. Maar deze 1.5 km waren de zwaarste kilometers ooit! Je kunt wel nagaan dat we uitgeput waren van de 12 km klim die we daarvoor hadden gedaan. En niet te vergeten dat je daar zo hoog zit dat de lucht ijler wordt. Dat betekend dat je veel meer moeite hebt met het lopen en ademhalen. Nu moet ik zeggen dat het bij mij wel meeviel. Ik was meer gewoon moe in mijn benen.
Nou en toen eindelijk hadden we 14 km bereikt om half 4. En kwamen we bij het hostel om 4 uur, na 14.5 km bergopwaards en op een hoogte van 3393m!

Zo dat was de heen reis. Het hostel stelt nauwelijk iets voor, je hebt een matras in een hoogslaper, maar dat is dan ook alles. Maar dat geeft niet, want je komt niet voor de luxe. Na snel wat gegeten te hebben besloten we vroeg naar bed te gaan, want Kat had mij overgehaald om met haar om 3 uur snachts naar de top van de berg te wandelen om de zonsopgang te zien!
Natuurlijk had ik mijn protesten (het zou 2 graden boven nul zijn) na zo'n hele dag klimmen, maar ik wist dat ik deze kans waarschijnlijk niet nog een keer kreeg. Dus daar gingen we om 3uur! In het donker op een onbekend pad op weg naar de top van de berg. Ik moet zeggen dat ik de nachtelijke wandelig erg leuk vond. Er waren nog meer mensen onderweg dus soms zag je voor je een paar lichtjes opdoemen en als je om keek ook. Dat gaf je een heel veilig en leuk gevoel. Totdat we de lichtjes voor ons inhaalde. Ik had de hele weg al beetje gevoel dat we de verkeerde kant opgingen, want Chirripo lag achter ons (dacht ik). En toen de mensen voor ons ons voorlieten gaan omdat ze aan het twijfelen waren, had ik wel even een raar gevoel. Ik voor gaan? Maar ik weet de weg helemaal niet! Nou ja ik wist dat we op het goede pad zaten, want er was maar 1 weg, en zolang de andere lichtjes ons volgden waren we niet alleen. Wel was het af en toe moeilijk het pad te vinden in het donker als je op een stenen plateau komt. Dan kun je namelijk geen sporen meer zien van andere mensen.

Nou na een uurtje kwamen we over een berg kam en toen eindelijk begreep ik wat er aan de hand was. Je kon Chirripo namelijk helemaal niet zien vanaf onze kant. Chirripo doemde voor ons op uit het duister! Dat was een hele opluchting. En ook leuk om te zien dat sommige lichtjes al bijna de top hadden bereikt! Na nog een half uurtje bereikte we eindelijk de voet van de berg en aan onze rechterkant konden we al zien dat het wat lichter werd. De sterren die ons die nacht hadden begeleid verdwenen langzaam aan, alleen de maanbleef ons trouw. We wisten dat over een half uur de zon opkwam dus we haastte ons de berg op. Het was erg steil en achteraf misschien ook wel wat gevaarlijke om deze klim te maken. Maar dat besefte we toen niet. Het enige wat we wilde was de top bereiken. Ik voelde me net als Frodo en Sam op de steile trappen bijna aan het eind van hun reis (mensen die the lord of the rings 3 hebben gezien, snappen wel wat ik bedoel).

En toen waren we er. En we waren niet alleen :p Zo'n 20 andere mensen stonden op het kleine plateau op de top van Mt Chirripo te wachten op de zonsopgang. Dit was een erg komisch gezicht. Eenmaal boven, merkte we hoe koud het daar was. Het vroor daar dus al snel moest ik alle kleren die onderweg door de warmte van het wandelen had uitgedaan weer aantrekken. Ik was blij dat we niet al te vroeg daarboven waren, want de andere voor ons waren al aan het groepsknuffelen gegaan!
En eindelijk na onze naam in het boek te hebben geschreven kwam de zon op. Daar zaten we dan met zn alle ontroerd naar de eerste zonnestralen te kijken op 3820 m hoogte! Het is een onbeschrijvelijk gevoel als je om je heen kijkt en je ziet dat je in een zee van wolken boven de andere bergen uitzweeft. Ik heb zo veel genoten van deze ervaring!
Het is zo raar om te bedenken dat je in een tropisch land boven op een berg zit te kikkeren van de kou.

Om 6 uur zijn we weer opweg naar beneden gegaan. Leuk om te zien hoe deze wandeling er nu in het licht uitziet. De bevroren grond begon langzaam te ontdooien en de stukken in de zon waren zeer aangenaam om te lopen.
Om 8 uur bereikte we het hostel weer. Waar we een uurtje hebben uitgerust, gegeten en onze spullen hebben ingepakt. En om 9 uur begonnen we weer aan de tocht naar beneden. We wisten dat dit makkelijker zou zijn omdat het bergafwaards is, maar toch dat we vermoeid zouden raken omdat we al 12 km achter de rug hadden naar de top en terug. De eerste 1.5 km waren af en toe erg gevaarlijk want nu pas besefte we dat er veel losse stenen op het pad lagen. Ik ben dus ook 2 keer flink onderuitgegaan. Maar op een schaafwond op mn hand na was er niets aan de hand. De rest van de reis verliep voorspoedig al werden we wel snel moe. De drang die ik had om thuis te komen was wel erg sterk dus dat hielp mijn vermoeide benen om door te gaan. Het is leuk om te zien dat meer mensen het pad lopen, je komt al die arme zwoegers tegen die de op hun heen weg zijn. En je herinnert je van de dag ervoor hoe die zich op dat moment voelen!

De laatste kilometers door cloudbridge waren een hel. Je knieen werken niet meer mee maar je weet dat als je gaat rusten je niet meer omhoog komt. Dus na even doorzwoegen waren we om 2 uur smiddags thuis! Je kunt je voorstellen hoe trots ik was op mezelf dat ik dit heb gedaan. De heen weg 14 km gelopen en de terugweg 26 dus 40 km in 2 dagen over de bergen!

De dag erna kon ik nauwelijks lopen. Ik dwong mezelf elk uur even te bewegen wat me veel moeite kostte. En nu weer een dag later voel me zeer voldaan en het is fantastisch om door dit allemaal op te schrijven terug te denken aan wat je allemaal hebt meegemaakt. Ik hoop dat jullie de draad een beetje hebben kunnen volgend onderweg. Er zijn vast nog honderden dingen die ik later bedenk die ik ook nog had willen vertellen, maar dat komt een andere keer wel.
Het is nu wel even genoeg geweest.
Foto's van mijn reis komen op facebook, dus als je mijn tocht echt even voor je wilt zien, kijk daar dan even op :) Mocht je geen facebook hebben, laat het dan even weten, dan maak ik een selectie om te mailen!
Wat ik nog wel wil zeggen dat ik gisteren weer een stuk verder ben met mijn onderzoek, wat me weer een goed gevoel geeft. Verder hebben we gisteravond een heerlijke bananencake gebakken :) jaja, ik maak nu van elke ervaring een leermoment.
Zo ik zie dat het goed was om een waarschuwing te geven over de lengte van dit verhaal! Ik ga weer veel meemaken de komende week dus de volgende keer weer meer te lezen :)
Heel veel liefs vanuit hier!